Wat eind januari zo mooi begon met een positieve zwangerschapstest werd ook het begin van een zware periode waarin ik niet zoveel energie had om veel te werken. Normaal deel ik leuke recepten, behandelingen en af en toe iets over mijn dochtertje met jullie maar vandaag een iets persoonlijker verhaal over de afgelopen negen maanden.

Eindelijk was het dan zover na een klein jaar proberen was ik dan zwanger. Ons geluk kon niet op en nog geen twee uur nadat de test positief was stonden wij al bij de opa’s en oma’s om het goede nieuws te delen.

Ik was super blij maar ook bezorgd en bang voor wat mij te wachten stond. Ik wist van mijn vorige zwangerschap dat de kans heel groot was dat ik weer erg ziek zou worden en in het ziekenhuis zou belanden. Er gingen wel honderden gedachten door mij hoofd. Ik besloot om het toch maar op mij af te laten komen en de dagen te nemen zoals ze waren.

De eerste negen weken was ik erg moe en kon veel dingen al niet meer eten en drinken maar het was met ups en downs op zich te doen. Na die negen weken was het gedaan en moest ik echt stoppen met werken en werd ik opgenomen omdat ik erg misselijk was, geen prikkels kon verdragen en oververmoeid was. Ik heb toen een week aan het infuus in een rustkamer gelegen. Wat vond ik dit een moeilijke periode mijn vriend zat in het buitenland en Quinty werd opgevangen door haar opa’s en oma’s.

Ik wist dat dit het beste voor mij en ons kindje zou zijn en dat het hierna beter zou gaan met mij. Na een week mocht ik gelukkig naar huis en ik was een stuk minder moe en misselijk. Ik moest nog vijf weken bedrust houden en daarna ging ik weer heel rustig aan het werk door af en toe weer een behandeling in de salon te geven. Het was zo bijzonder hoe goed al mijn klanten reageerden.

Door weinig te werken en rustig aan te doen ben ik zo aantal weken door gekomen tot dat ik weer naar het ziekenhuis moest in verband met een te hoge bloedruk en een snelle hartslag. Mijn bloeddruk wisselde per dag en dat merkte ik behoorlijk aan mijn lichaam. Met 32 weken werd ik weer opgenomen omdat mijn ijzer te laag was en bloeddruk te hoog. Na 24 uur mocht ik weer naar huis maar vanaf die tijd moest ik drie keer in de week ter controle komen en kreeg ik een infuus voor mijn ijzer.

Met 35 weken voelde ik Fynn bijna niet meer in mijn buik en moest dan ook elke dag naar het ziekenhuis voor een echo en CTG Scan om te kijken of zijn hartje wel regelmatig was. Ik voelde hem minder omdat ik zoveel vruchtwater had waardoor hij heel veel ruimte had om te bewegen en mijn baarmoeder niet aanraakte en ik hem dus niet voelde. Dit waren twee moeilijke weken want elke keer ging ik weer gespannen naar het ziekenhuis in afwachting wat mij nu weer te wachten stond. De nachten werden zwaarder en sliep nog maar heel weinig door de weeën die steeds meer op kwamen.

Met 37 weken was ik er helemaal klaar mee en was ik weer op weg naar het ziekenhuis. Gelukkig was met Fynn alles goed maar met mij ging het steeds slechter. De gynaecoloog vond dit ook geen fijne situatie en omdat ik al drie cm ontsluiting had hebben ze toen besloten om mij met 37 weken en twee dagen een handje te helpen en mij te gaan inleiden.

Veel vrouwen zouden dit echt niet willen maar als je al zo’n lange weg hebt bewandeld wil je alleen maar je kindje veilig in je armen hebben en weer je eigen IK worden. Toen ik dit hoorden heb ik echt even gejuicht en was ik er helemaal klaar voor om  onze zoon op de wereld te zetten.

Donderdag 10 september moesten wij ons 7:00 melden en om 7:45 waren mijn vliezen gebroken. Ik ging ervan uit dat deze bevalling net als bij Quinty wel even zou duren maar de weeën begonnen gelijk heftig en na twee uur kon ik ze al bijna niet meer goed opvangen omdat ik rug weeën had.

Om 10:00 uur kwamen ze even kijken hoe het ging en voelde ze zijn hoofdje niet meer in mijn bekken liggen en begonnen ze zich wel zorgen te maken. Nadat de echo goed was en ze hadden uitgesloten dat een keizersnede niet nodig was hebben wij in overleg wel besloten om voor een ruggenprik te gaan.

Nadat de Katheter was ingebracht en mijn blaas blijkbaar helemaal vol zat zakte Fynn weer naar beneden in mijn bekken. De ruggenprik was behoorlijk heftig want na 1,5 uur en tien keer prikken begon de prik pas te werken. Alle alarm bellen gingen af en de gynacaleoog kwam eraan want het hartje begon opeens op en neer te gaan en wat bleek nadat de ruggenprik ongeveer tien minuten zijn werk had gedaan had ik volledige ontsluiting. Ik ging de verloskamer dus af met drie cm en kwam terug na 1,5 uur met tien cm ontsluiting. Dit was erg omschakelen voor ons want het besef kwam dat ons mannetje nu snel bij ons zou zijn.

Ik was erg ontspannen en begon heel rustig bijna zonder pijn te persen en daar was onze mooie zoon Fynn. Hij liet zich gelijk goed horen en wij waren dol gelukkig.

Ik kijk echt terug op een hele mooie en fijne bevalling na een moeilijke zwangerschap. Nu kan ik zeggen dat ik na mijn vorige bevalling die heel lang duurde nu ook een fijne ervaring heb.

Ik voelde mij gelijk weer goed en had volop energie. Fynn is morgen 5 weken en hij doet het heel goed. Het is een tevreden mannetje die een hele lieve en zorgzame zus heeft die hem elke dag veel kusjes geeft en voor hem zingt.

Ik merk dat ik afgelopen weken het erg fijn vond om alleen met mijn twee kindjes bezig te zijn en te genieten van dit mooie bezit. Ik ga pas half december weer in de salon beginnen en pak nu af en toe eens een uurtje om dingen voor de salon te regelen en weer recepten uit te werken om met jullie te delen.

Ik hoop er vanaf het nieuwe jaar weer volop te zijn en hopelijk kan ik jullie dan weer volop inspireren!